Coastline
2018-2022 (in progress)
The skyline, the horizon is central to Anne-Meike van Willegen’s Coastline series. On quiet days, the sea seems to be performing a choreography. Slowly rolling waves, illuminated by the setting sun, light and subdued. At other times the water is close, fierce and threatening. Waves are beating the seawall. Vastness is a recurrent theme. Occasionally, someone else is present but most of the time the places are abandoned and you are alone.
The photos show the same places, but the landscape is different with each visit, due to the weather and the season. The clouds passing by and the light that puts different elements on a pedestal. The waves of the sea create waves on the beach. Sometimes, these changes occur quickly, at other times nothing seems to change. Slow, never the same. The dunes are changing in shape too. Vegetation grows, dies and grows again.
The earth beneath our feet is immense. Its skin changes over and over again. Through human intervention, through natural elements. The horizon has been consistently put in the middle of the photos, continuing from one photo to another, as it were. Placed side by side, infinity is becoming even more visible. We are standing on the edge where earth and water meet, and are confronted with the proportions. The earth large and infinite, man small and finite. Facing our own mortality, the skyline photographed over and over again. Only the sea and the sky, the coast. Two surfaces touching each other and affecting each other. Always.
Klik hier voor de Nederlandse tekst
In de serie Coastline van Anne-Meike van Willegen staat de kim, de horizon centraal. Op rustige dagen lijkt de zee een choreografie op te voeren. Langzaam rollende golven, uitgelicht door de laagstaande zon, licht en ingetogen. Maar soms is het water dichtbij, heftig en dreigend. Golven klappen tegen de blokkendam. Weidsheid is een terugkerend thema. Af en toe is er iemand anders aanwezig maar meestal zijn de plekken verlaten en ben je alleen.
De foto’s tonen dezelfde plekken maar bij elk bezoek is het landschap anders. Vanwege het weer en het seizoen. De wolken die voorbij gaan en het licht dat andere elementen op een voetstuk zet. De golven van de zee maken golven op het strand. Soms gaan die aanpassingen snel, andere keren verandert er ogenschijnlijk niets. Langzaam, nooit hetzelfde. De duinen veranderen ook van vorm. Vegetatie groeit, sterft af en groeit opnieuw.
De aarde onder onze voeten is groots. Haar huid verandert. Keer op keer. Door ingrijpen van de mens, door de natuurlijke elementen. De horizon is consequent in het midden van de foto’s gezet en loopt als het ware door. Naast elkaar wordt de oneindigheid nog zichtbaarder. Wij staan daar aan de rand waar aarde en water elkaar ontmoeten, en worden geconfronteerd met de verhoudingen. De aarde groots en oneindig, de mens klein, en eindig. Oog in oog met onze sterfelijkheid, de kim keer op keer gefotografeerd. Alleen de zee en de lucht, de kust. Twee vlakken die elkaar raken en op elkaar inwerken. Altijd.